«پیسونیا برونانیانا»، یه جور درخت و بومی مناطق گرمسیریه. نمونه های این درخت رو میشه از هاوایی گرفته تا نیوزیلند و حتی هند پیدا کرد.
پیسونیا دارای چوبای شکننده و برگای بزرگ شیشه ای و البته یه راز بزرگ و مخوفه. وقتی در میان ریشه ها و شاخه های این درخت جست‌وجو کنین، هزاران تیکه استخون ریز و لاشه پرندگان مرده رو پیدا می کنین. همین امر موجب شده تا لقب «درخت قاتل پرنده ها» به اون داده شه.
حتما به نظر شمام درختِ قاتل واژه عجیب و نامرسومیه. چیجوری یه درخت که در جای خود ثابته، می تونه پرنده هایی که قدرت پرواز و فرار کردن رو دارن، به قتل برسونه؟
داستان از این قراره که این درخت غلاف بزرگی از دانه رو که با یه لایه لعاب چسبنده پوشونده شده، تولید می کنه و با کمک اون، حشرها رو به دام انداخته و شکار می کنه.
صحنه گرفتار شدن حشرها واسه پرنده ها وسوسه کننده س و فورا به سراغ اون می رن تا جونور گرفتار رو بخورند. این کار اون طور که به نظر می رسه سخته. اگه پرنده مهاجم مراقب نباشه، خودش هم به لایه چسبناک غلاف درخت می چسبد و گرفتار می شه.
چسبیدن تعداد دانه های بسیار زیاد به بالای پرنده ها موجب سنگین شدن وزن اونا شده و مانع ازپروازشون می شه.
اگه این پرنده ها به وسیله شکارچیان دیگه، صید نشن، پاشون به درخت بند شده و در آخر و در نتیجه گرسنگی جون خود رو از دست میدن.
خبر ناراحت کننده اینه که در بیشتر مواقع، این پرنده ها همون جا کم کم خشک شده و می میرن و جسدشان روی شاخه های درخت باقی می مونه.
این روند رو میشه یه چرخه خبیث و شرورانه نامید؛ به این صورت که حشرات گول غلاف دانه رو می خوردند و در اون گرفتار می شن، به دنبال اون، پرنده ها با دیدن حشره آماده بلعیده شدن وسوسه شده و به سمت غلاف پرواز می کنن و در آخر، خودشون هم به این کپسولای قاتل چسبیده و به مرور جانشون رو از دست میدن.
در همین زمینه، زیست‌شناسی موسوم به «آلن برگر» از دانشگاه ویکتوریا پس از شنیدن خبر این درخت، کنجکاو شد تا از اصل ماجرا باخبر شه.
اینکه درختان به واسطه کود یا بذرافشانی منتهی به کشته شدن دیگه جانداران شن، اتفاق عجیب یا جدیدی نیس.
اما اینکه یه درخت با منتشر کردن دانه واسه شکار حشرات تله‌گذاری کنه، اتفاقی نادره. مخصوصا که اجساد پرندگان هم در دور و بر اون فت و فراوون یافت شه.
بخاطر این، دانشمند یاد شده در سال ۱۹۹۹ میلادی به منطقه ای در هند سفر کرده و به مدت ۱۰ ماه به مطالعه و بررسی روی این درخت عجیب پرداخت.
ایشون در نتیجه تحقیقاتش گفت: «چیزی که از دلایل مشخصه، این که کشته شدن پرنده ها واسه درخت هیچ سود و منفعتی نداره. اجساد باقی مونده اونا واسه رشد دانه ها هم به درد بخور نیس و موجب افزایش جوونه یا بذر نمی شه و در طول عمر دانه های هم نقشی اجرا نمی کنه.»
در بررسیای بعدی مشخص شد که این دانه ها از فضله پرنده ها و کود گوانا بیشتر از جسد اونا تغذیه می کنن. بخاطر این، وجود پرنده ها واسه زندگی یا مرگ درختان بسیار لازم و مهم هستن.
اما به چه دلیل این درخت دانه های چسبناک تولید می کنه؟ برگر در آزمایشات خود این دانه ها رو در آب دریا انداخت تا ببینه فرضیه اینکه درخت از اجساد پرنده ها به عنوان وسیله ای واسه انتشار بذر خود در دیگه سرزمینا استفاده می کنه یا خیر، صحت داره! اما این تئوری رد شد چون دانه ها پس از ۵ روز در آب بودن به طور کامل از بین رفتن.
در آزمایش بعدی، اون دانه ها رو به صورت متناوب در آب فروکرده و بیرون آورد و فهمید که اونا زنده می مانند. پس این فرضیه رو ارائه داد که اگه پرنده ای، دانه چسبناکی به بدنش چسبیده باشه و واسه شکار ماهی در آب شیرجه بزنه، اون دانه سالم مونده و در مناطقی دیگه موجب رشد درخت پیسونیا می شه.
البته این وقتی روی میده که پرنده زنده بمونه!
اما بخش عجیب ماجرا اینه که مرغای دریایی با اینکه متوجه خطرات کشنده این درخت هستن، اما بازم پیسونیا رو دوست دارن.
در آخر هم اشاره کنیم که در بعضی از مناطق دنیا، آدم به خاطر نجات جون پرنده ها، در این روند طبیعت دخالت کرده و به قطع درختان پیسونیا می پردازه. از جمله میشه به جزایر شمالی کشور نیوزیلند اشاره کرد.
